Takiej dramy u nas w domu juz dawno nie bylo.
Annabelle rozmawiala z Piersem i polubila go, jest w jej typie, ale ma swiadomosc, ze jest zajety. Goska oczywiscie napisala to, co mysli i wkurwila tym Annabelle do tego stopnia, ze ta ja usmiercila kulka w leb. Pierwszy raz od dawna widzialam, by az tak stracila panowanie nad soba i wyrzadzila komus krzywde... nawet jesli czasem grozila, ze to zrobi, nigdy nie byla w stanie strzelic do nikogo.
Tata:"Denerwuje mnie takie siedzenie"
Ja:"Moze masz adhd ze musisz ciagle chodzic"
Tata:"Moze i mam"
Ja:"A wiesz, ze to jest dziedziczne?"
Tata:"A kto jeszcze ma?"
Ja:"Moze ja...?"
Tata:"Ale ty przeciez nie lazisz"
Ja:"BO NIE MOGE!!!"
Heh... z dupy dopadly mnie watpliwosci i strach... strach, ze mnie zostawi, strach, ze sie wszystko powtorzy, strach, ze zwariuje albo ona albo my, strach, ze beda klotnie, strach, ze za bardzo osaczam, strach, ze jestem upierdliwa, strach, ze to sie skonczy... a ja tego nie chce. Juz dawno nie bylam w nikim tak zakochana, boli mnie, jak jej nie ma obok i uzaleznilam sie... tym bardziej bedzie mi przykro, jesli cos pojdzie nie tak...
Annabelle piszac z P o milosci udawala, ze jej nie potrzebuje i ze jest twarda, ale zabolalo ja to gdzies wewnatrz, ze jej juz nie poczuje i troche sie zdolowala
-Artur
Zjebalismy jej zycie...
Gdyby nie my, nigdy by sie nie dowiedziala, zylaby normalnie, byloby jej latwiej, a tak to... gdyby nie my, byloby inaczej. Zepsulismy jej zycie, bedzie jej ciezko, a to nasza wina... zawsze jebalismy zycia innym, jestesmy toksyczni, wmawiamy cos ludziom, psujemy... masakra...